(η), ον, ἀττ. συν. χρυσοῦς, ῆ, οῦν΄ ἐπ. χρύσειος, η, ον΄ (χρυσός)΄ ὡς καὶ νῦν, χρυσός (ὡς ἐπίθ.), ἐκ χρυσοῦ κατασκευασμένος ἤ διακοσμημένος διὰ χρυσοῦ, χρυσοστόλιστος΄ ὡσ. ἐπιχρυσωμένος, ἐπίχρυσος΄ χρυσοῦν ἵστημί τινα=στήνω τὸ ἄγαλμα κάποιου ἐκ χρυσοῦ ἤ ἐπιχρυσωμένο | 2. χρύσεια μέταλλα=μεταλλεία χρυσοῦ, χρυσωρυχεῖα.
ΙΙ. ὁ ἔχων χρυσὸ χρῶμα, χρυσὴ ἀπόχρωση, χρυσοκίτρινος, χρυσαφένιος, χρυσαφής΄ χρυσέη Ἀφροδίτη.
ΙΙΙ. μτφρ., ὡς καὶ νῦν, χρυσός, εὐτυχής, εὐτυχισμένος, εύλογημένος | 2. στὸν Ὅμηρο οἱ τύποι χρυ_σέη, χρυ_σέην, χρυ_σέου, χρυ_σέῳ κ.λπ. προφέρονται δισυλλάβως.
ΙΙ. ὁ ἔχων χρυσὸ χρῶμα, χρυσὴ ἀπόχρωση, χρυσοκίτρινος, χρυσαφένιος, χρυσαφής΄ χρυσέη Ἀφροδίτη.
ΙΙΙ. μτφρ., ὡς καὶ νῦν, χρυσός, εὐτυχής, εὐτυχισμένος, εύλογημένος | 2. στὸν Ὅμηρο οἱ τύποι χρυ_σέη, χρυ_σέην, χρυ_σέου, χρυ_σέῳ κ.λπ. προφέρονται δισυλλάβως.
....
>
